This is the collective exhibition of the students of MAVA 323: Photography Studio offered in Fall 2018. Throughout the semester, seventeen students explored the topics of “borders”, “I”, and “hesitation”, they produced their works, they prepared mini-exhibitions; they experienced the limits of artificial light in MAVA Studio with Onur Gürkan when they experimented on portrait shots and still-life shots. In addition to the fifty-six black and white photographs that are chosen for this exhibition among the extensive work created during this course, Şevval Balkan, a former student of the same course, contributed with two photographs of hers. In the preparation of this book, Dicle Yaz accompanied us with her knowledge in application and with her suggestions. And we were together with my students throughout the entire process of the exhibition.

In this exhibition entitled “i remember as i want to forget” seventeen young photography students look at this world, which gives us the same feeling, either through the circumstances of this geography or those of somewhere else, – that is the feeling of “I am getting lonely as I want to get together.” They look at this world through the silences or the screams their inner worlds and they ask:

“Where are we going?

To our country?

Does it even exist?” *

Who will forgive us, really?

Laleper Aytek

* Bejan Matur, from “A Flower of Stellar Descent”

What’s left behind?

what she gazed on

what she was silent on

what she did (could) not see

what she did not know

she loved

and was less

could (not) begin again

could not say

could not look

a human,

a city,

a moment (memory)

a feeling,

a sentence,

a voice (calling),

a single question unanswered?

or has never been asked

all or none…

can life belong in moments that cannot hold?

without wind

stormy,

scattering…

what remains is that she is gone, (if at all)

her silence

or a downpour

never ending.

Laleper Aytek

ihlaller yaşanır

tek başınalıklar

korkular

kaçışlar

kendinden

Dünyadan

sınırdaysanız ötesi önemsizdir

bu yanı, öte yanı,

hiç fark etmez

sığınmasızdır günler

yorgundur sözler

eskidir, birikmiştir

çoktur

ve gölgeli

akşam gibi sağanaklar bırakır

gidecek yeri olanlar için…

Türkiye ve Ermenistan,

Kars, Gümrü ve Erivan…

Türkiyeli üç genç fotoğrafçının “sınırda”ki seslerine, mekanlarına ve

insanlarına göz ucu bakışlarında

hiçbir aidiyetin ipuçları saklı olabilir mi?

hiçbir zamanın ve hiçbir hayatın

Laleper Aytek

01.2016

Uncanny: Having or seeming to have a supernatural or inexplicable basis, beyond the ordinary or the normal, extraordinary, mysterious, arousing irrational fear or dread, uncomfortably strange.

Suspicion is the ticket for the uncanny. The blurred boundary between the real and the surreal when accompanied with suspicion, the questioning of the anxious existence we all share in.

Harmony catches with us in the routines of our daily lives. We are all part of a fast stream of routines becoming smoother as these add up. An incongruous feeling overwhelms us as we come closer to life, as we leave our routines behind.

Mismatching jigsaw puzzle pieces… Resilient structures built on rotten hollows… uncanny…

Ayşenur Yağmur Nas

İstanbul, 2015

It was ‘to be’, it was identity, the desired, the memory, it was Berkin Elvan; it was lost, it was the youth and it was too soon…

There was not, indeed cannot be, just one aspect of the concept ‘to be’; it was the ambiguous in essence, sometimes dark, now and then hopeful but slippery, but often disquieting; it harbored transgressions, negligence, the shocking, the contradictory, the unexpected, the forbidden, the disturbing, the missing, the obscure; as well as the hope, (dis)trust, and transient.

It had, must have, aspects that make us question this concept personally and socially, aspects that multiply our questions.

Laleper Aytek,

May 2014

According to Aristotle, the reason why we prefer the sense of sight to the other senses is that (in a sense) it serves our primordial desire to know and to understand by making the differences among the things that see manifest. Granting that the legitimacy of this preference requires a broader philosophical context, we can nevertheless say that when it comes to visual arts, this instinct is surely quite valuable.

It seems it is possible to claim that underneath the aesthetic-creative bond that is established with “to be”, the artist is ever in search of finding/knowing herself and keeping herself within “to be” as she takes up her existential questions and worries in and off her work.

Situated in the “banality” and “naturalness” of everyday life, many pass through “to be” as if nothing is worth halting for even a moment. The few questions that seem to arise have again few answers to them. Alas, this is satisfactory for most.

However, approaching “to be” in a distinct kind of awareness, we can ask whether the answer that we think would satisfy the desire to be certain/to feel safe/to know/ to understand, indeed only longs for the question?

Considering that “to be” (in a sense) consists of dwelling in being, of becoming and of transforming, this very intimidate relationship with “to be” seems ever to involve surprise and awe: surprise and awe of encountering that which is sometimes humorous, sometimes painful, sometimes sad, sometimes happy and gay in what is (assumed to be) seen/known/captured.

Does the artist seek answers through the peculiar relationship that he has with “to be”?

Or is her aim to put forward the question(s), for herself and for everyone else?

The artist, through his works, makes a great contribution to humanity by bringing to light from within the depths of the mind and the soul, the very valuable insight regarding different possibilities of seeing/grasping/ constructing the “to be.”

Happy for the eye that can see that value.

Hülya Şimga,

May 2014

Bu serginin ilk fikri bir öğrencimin, Gökseli Cengiz’in “biz de sergi yapar mıyız?” hayalinden yola çıktı.

Bu hayal, hiçbiri fotoğraf öğrencisi olmayan, Koç Üniversitesi’nde 2009’dan bu yana, ilk önce tüm okul öğrencileri için seçmeli ders olarak, son 3 dönemdir de, İnsani Bilimler ve Edebiyat Fakültesi bünyesinde yeni açılan Medya ve Görsel Sanatlar (MAVA) Bölümü’nün dersleri olan, “temel fotoğraf” ve “yaratıcı fotoğraf” derslerini farklı dönemlerde alan öğrencilerimle birlikte bir “İstanbul” sergisi yapma önerimle birlikte hayata geçti.

Başta Rektörümüz Sayın Umran İnan, İnsani Bilimler ve Edebiyat Fakültesi Dekanı Sayın Sami Gülgöz, Dekan Yardımcısı Sayın Fatoş Gökşen, “İstanbulla Bakmak” projesine inanarak, bir hayalin gerçekleşmesinde bizlere destek olmasalardı, böyle bir sergiyi hazırlayamazdık.

Bu projenin farklı aşamalarında pek çok destekçimiz öneri ve fikirleriyle hep yanımızda oldu; serginin kurulum aşamasını filmleştiren Batu Tezyüksel’e, sergi baskıları için Uğur Varlı’ya, Fotoğrafevi ve Gölnur Cengiz’e, genç bir fotoğrafçı olduğu kadar genç bir yazar olduğuna da inandığım sevgili Gizem Özkan’ın sergi metinlerinin çevirisi ve editörlüğünü yapan Alev Ersan’a, serginin isminden tasarımına kadar, birlikte çalışma önerisiyle kendisiyle konuştuğumuz ilk andan itibaren yanımızda olan Oğuz Yaşargil’e ve sergi kitabının baskı sponsorluğunu üstlenerek, bu projenin kalıcı olmasında bizlere destek olan Fotopro’ya; M.Sena Ok ve Nihan Tatar Çınar’a içtenlikle teşekkür etmek istiyorum.

Ve öğrencilerim; bu projede işleriyle yer alan sevgili öğrencilerim, sizlerle birlikte böyle bir sergi hazırladığımız için çok mutluyum. Hepinizin yolu bundan sonra çok açık olsun, ben eminim ki kendi alanlarınızda (ve dilerim fotoğrafla da) farklı projelerde yer alacaksınız ve bizleri gurulandıracaksınız. Belki de hiçbirinizin, hayatınızda, kalbinizde ve aklınızda fotoğrafın yeni yeni yer etmeye başladığı bu aşamada, bir fotoğraf sergisi açma, İstanbul üzerine bir fotoğraf kitabı yapma hayali yoktu ve sergi sürecinde, nasıl bir sergi yapacağımızı tartışır, fotoğraflarınızı seçerken farklı tedirginlikler, kararsızlıklar yaşadınız. Ve bugün hayata atılırken, kendinizi bir ya da pekçok anlamda “araf”ta hissederken, İstanbulla, İstanbul’dan çektiğiniz fotoğraflarla kendinize de ayna tutuyor ve aslında kendinizde olana İstanbul üzerinden bakıyorsunuz.

“Fotoğraf makinesinin kaydettiği herşey ifşadır (ister hareketin gözle görülmez, uçup gidici kısımları, ister doğal görme yetimizin algılayamadığı bir kat, ister –Moholy-Nagy’nin deyişiyle- ‘yoğunlaştırılmış gerçeklik’, isterse görmenin oval bir biçimi olsun). Stieglitz’in tanımlamasıyla onun ’denge anını sabırla bekleyiş’i, Robert Frank’ın dengesizliği açığa çıkaracak anı –gerçekliği savunmasız yakalayacak aradaki anları- beklemesi gibi, ‘gerçek’ olanın aslında gizli olduğunu öngören aynı varsayımı besler. Fotografik bakışla bir şeyi, herhangi bir şeyi göstermek, onun gizli kalmış olduğunu gözler önüne sermek demektir.”

Ve “genç fotoğrafçılar” olarak sizde “saklı” olanı, belki sizin için bile saklı olanı, ilk sayıklamalarınızı izleyiciyle paylaşıyor, bir anlamda kendinizi ilk olarak fotoğraflarınızla ifşa ediyorsunuz.

Bizler bir hayalin peşinden birlikte gittik ve gerçekleştirdik. Küçücük bir şey bile yerinden oynayacak ya da değişecek olursa, bugün ya da bir gün, kimbilir belki saklı sebeplerinden biri olmayı da dileyerek; onların akıllarına, bilgilerine, duygularına ve görüntülerine inanarak, onlara inanarak…

Laleper Aytek

Eylül 2011, İstanbul

1 Fotoğraf Üzerine, Susan Sontag, Agora Kitaplığı, 2008.

1839’da icadından, hatta 1827’de J.N.Niépce tarafından 8 saatlik bir poz süresi sonunda çekilen ilk fotoğraftan bu yana, fotoğrafın aslında bir kişisel¬leşmenin; fotoğrafçıların, fotoğrafın ilk yıllarındaki resim akımları ve etkilerinden sıyrılarak, zaman içinde kendine ait fotoğraflarının izini sürmele¬rinin ve ortaya koymalarının bir tarihi, olduğu söyleyenebilir.

20.yy’ın başında “doğrudan fotoğraf”la gerçe(kli)ğin büyülü ‘denge’ anı sabırla beklenerek, kusursuz bir şekilde kaydedilmeye çalışılırken, bu yakla¬şım yerini günümüzde Susan Sontag’ın ifadesiyle, ‘dengesizliği açığa çıkaracak anı –gerçekliği savunmasız yakalayacak’ ara(daki) anların peşin¬den giderek’, kişisel söyleme ve kurguya önem veren şahsi bir yaklaşıma bırakmıştır.

Görüntüler, farklı algılama, bakma, görme ve okuma biçimleri sunarak, bu önerileri tartışmaya açan, sorgulamaya ve sorgulatmaya açık/yakın, çoğal¬tan farklı öneriler bütünüdür ve her fotoğrafçı için farklıdır.

Optik görüntülerin yaratıcısı zihinsel görüntülerdir. Fotoğraf makinesi bu görüntüleri elde etmenin araçlarından biridir. Sonsuz kere ve bozulmadan çoğaltılabilirler. Bir fotoğraf karesi tespit edildiği ve kaydedildiği anda bir gerçeklik ve ölümdür. Barthes’in punctum diye adlandırdığı, ölülerin dönüşü¬dür. Fotoğrafın özel atmosferi (aurası) ve hakikiliği (otantikliği) yani şimdi ve buradalığı, çekildiği (ve asla tekrar edilemeyecek) an’ın yoğunluğundadır. Ve izleyici, görüntü ile karşılaştığında çok gerilerde kalmış o an’ın varoluşunda, bir görünmezin ya da fotoğrafçıda o şekilde ortaya çıkan bakışın peşine düşebilir.

Bu yaklaşımla, İnsani Bilimler ve Edebiyat Fakültesi bünyesinde, Medya ve Görsel Sanatlar Bölümü’nün bir etkinliği olarak düzenlenen RAMP[A] sergisi, 2011 Bahar döneminde MAVA 323 Yaratıcı Fotoğraf dersi öğrencilerinin dönem boyunca yürüttükleri projeler kapsamında çektikleri fotoğraflar ara¬sından yapılan seçimle, müzikle birlikte kurgulanarak, bir fotoğraf-video performansı olarak hazırlandı.

Dileğimiz, RAMP[A]’da gerçekleştirdiğimiz bu ilk serginin bundan sonraki dönemlerde de, görsel sanatların farklı dallarında da süreklilik kazanarak devam etmesidir.

Laleper Aytek

Mayıs  2011